Hulpverlening na seksueel geweld houdt hoofd niet boven water 

Het is met pijn in het hart dat we dit moeten schrijven. Als we niet snel politieke en financiële steun krijgen dan zal PUNT. haar deuren mogelijks binnen enkele maanden moeten sluiten. Sowieso kennen we met PUNT. nog maar enkele maanden financiële gezondheid om alle hulpverlening die er nu is draaiende te kunnen houden. Al heel wat kabinetten hebben we de laatste maanden afgelopen, maar zolang de noodzaak van onze organisatie en langdurige zorg na seksueel geweld niet erkend wordt zullen wij gedwongen zijn om 1000 geholpen mensen, 120 vrijwilligers en 3 werknemers in de kou te zetten.  

We zijn ondertussen vier jaar na de dood van Julie Van Espen, vier jaar na de stille mars tegen seksueel geweld, vier jaar nadat we met 15 000 mensen de straten van Antwerpen ijzingwekkend stil maakte. Vandaag, vier jaar later, hebben we het gevoel dat we van het kastje naar de muur worden gestuurd. De subsidiekranen worden overal aangeschroefd – of dichtgeschroefd. Telkens met de boodschap dat men al politieke inspanningen levert. Er zijn inderdaad al grote stappen gezet, zoals de uitbreiding van de zorgcentra na seksueel geweld en het nieuw seksueel strafrecht, maar we zijn we er nog lang niet.  

De zorgcentra na seksueel geweld vangen slachtoffers op waarbij de feiten maximum een maand geleden zijn: acuut slachtofferschap dus. Maar de personen die graag hulp willen op het moment dat het feit langer dan een maand geleden is of langdurige hulp willen, weten niet waar ze terecht kunnen. Dan mag je hopen dat je een therapeut vindt die er iets van kent, geen wachtlijst heeft en niet te duur is.  CAW en CGG doen hun best om de gepaste hulp te bieden en wachtlijsten laag te houden, maar komt naast seksueel geweld al handen tekort. Het is net de sterkte van PUNT. om andere overbevraagde initiatieven te ontlasten met daarbovenop een specifieke expertise in seksueel geweld. Als wij onze deuren moeten sluiten, nemen we de enige houvast van slachtoffers af, met alle gevolgen van dien zoals werkuitval, depressie, angsten of suïcidale gedachten. Dat kunnen we als samenleving toch niet toelaten?  

PUNT. helpt al vier jaar slachtoffers van seksueel geweld. Vier nieuwe aanmeldingen per week van slachtoffers die geen andere plek vinden. Een organisatie die functioneert op professionele vrijwilligers, dekt het gat in de hulpverlening – dat voelt onwezenlijk. We appreciëren dat politici dit op lange termijn willen bekijken, maar het gaat over nú. Nu hebben we de financiële steun nodig om onze cliënten niet in de kou te zetten. We zijn niet alleen, kijk naar instanties zoals Tejo of de zelfmoordlijn, die ook uit hun voegen barsten. We benadrukken hierbij de politieke verantwoordelijkheid, in de eerste plaats deze van Welzijn, om hulpverlening te garanderen. Gebruik de middelen om samenwerkingsverbanden te creëren met bestaande initiatieven die hun effect reeds bewezen hebben. Gebruik de middelen niet om nog meer fragmentatie te creëren. 

We geloven in ons systeem, maar kijken dit keer met argusogen naar de politiek: Waar blijft de steun? De groei blijft zich voortzetten, de nood blijft stijgen. Wij kunnen dit niet alleen dragen zonder structurele steun. Laat ons samen nadenken, laat ons samenwerken en laat ons vooral samen oplossingen vinden. Wij horen en zien alle slachtoffers, horen en zien jullie ze ook? 

“Er is enkele weken geleden een cliënt opgestart in mijn praktijk die haar eerste contact met hulpverlening via Punt kreeg. Zij was erg tevreden van jullie en de info die ze kreeg!” – Thomas, seksuoloog  

“Punt is mijn enige houvast op dit moment.” – cliënt, anoniem 

“Mijn psycholoog zag hoe ik was veranderd en zei dat Punt mij iets gaf wat hij helemaal niet kon. Bedankt!” – cliënt, anoniem